Onze 25 jarige trouwdag in Zion National Park

Allereerst heel erg bedankt voor alle felicitaties voor onze 25 jarige trouwdag. Leuk om te merken dat er aan ons gedacht wordt, terwijl wij ons in Amerika bevinden. Vanmorgen stonden we op in het appartement in Brian Head. Allebei hadden we wel een beetje een branderig gevoel in het gezicht. De zon heeft gisteren toch meer impact gehad als dat we hadden gedacht. Je kan de afdruk van de zonnebril vrij goed zien bij ons allebei, vooral bij Edward.
Daarna hebben we de sleutel afgegeven bij George's en afscheid genomen van de sneeuw.

Het plan was om naar Zion te gaan. Daar is een National Park, wat er in de beschrijvingen en op de foto's prachtig uitziet. Op internet zagen we dat alle lodges in het park bezet waren en ook de beschikbaarheid van kamers was minimaal in de buurt van het park. We zijn toen gewoon maar wat Inn's (zo heet een motel hier) afgegaan. Vlak voor het National Park hebben we een kamer gevonden bij de Quality Inn, omdat er een kamer was geannuleerd. Mooi mazzel dus en ook nog eens een kamer die aan Ingrid's normen voldeed. Een Kingsize bed en mooie grote kamer. Later zou ze er achter komen dat de douche niet meteen warm was, maar na melding door Edward is dat euvel wel verholpen.

Toen we eenmaal gesetteld waren zijn we eerst met de auto naar het park gereden. Na een paar meter kwamen we al in een rij te staan, met auto's die allemaal het park in wilden. Alle parkeerplaatsen in het park bleken bezet. Toen hebben we de auto maar gekeerd en zijn te voet de 900 meter naar de ingang gelopen. Het was prachtig weer en de campingground leek dit keer wel helemaal vol (eerder in de andere parken leek het volgens ons vrij koud om daar te gaan staan). In het park zelf kon je met de auto maar een klein deel rijden (tot punt 3 waar de lodges zich bevinden). Je kan/ moet in het park gebruik maken van de shuttle bus, die overigens prima af en aan reden. Opvallend was dat alle buschauffeurs dit keer (oudere) vrouwen waren. We zijn overal veilig aangekomen.
De route bestaat uit 8 stoppunten, waarbij keurig was aangegeven bij welk punt welke hike begon. Wij besloten uit te stappen bij punt 6 "The Grotto". Hier was het startpunt van de Kayenta Trail.  Eerst hebben we daar wat gedronken en het blijkt dat ze hier wel degelijk kunnen rekenen. 7 dollar voor een pilsje maakt toch wat minder dorstig. Maar ja, het was nou eenmaal onze trouwdag, dus hebben we ieder een drankje genomen. Daarna zijn we aan de wandeling begonnen. De Kayenta Trail stond beschreven als "Moderate Drop-offs. An unpaved climb to the Emerald Pools". Aansluitend wilden we de Upper Emerald Pool Trail nemen naar "the Emerald Pool at the base of a cliff". Dat was een prachtige wandeling naar een waterval vanaf een hoge rots. Ingrid kon dit keer dankbaar gebruik maken van de wandelstokken die ze in Bryce Canyon heeft gekocht.

We konden tot het punt lopen waar een poel was, die gevoed werd door een waterval vanaf de rotsen. Een prachtig gezicht, waarbij vanuit de hoogte water over de klif stroomde. (ja, ik weet het, zoiets noemen ze een waterval, maar ik zou niet weten hoe ik dat anders kan uitleggen. Ik hoop dat het uit de foto's duidelijker wordt. Zie foto "Prachtige rots aan het einde van de hike").

Dit zijn overigens heel andere rotsen dan die in de vorige parken. Deze zijn veel "harder" en veel steiler en met meer verschillende (donkere) kleuren. Na dit eindpunt zijn we gedaald naar een soort tussenplateau, waar het watertje over de rots stroomde. Van boven leek het niet spectaculair en op foto's konden we zien dat het veel meer kon zijn, maar verderop tijdens de wandeling liepen we onder de waterval door. Dan lijkt het opeens veel meer. Er was zelfs een gedeelte waar we niet helemaal aan het water konden ontkomen.

Al met al een prachtige wandeling met veel afwisseling. Dat het ook dit keer lastig selecteren was blijkt wel aan het aantal foto's dat we hebben geselecteerd. En dat is echt nog maar een schijntje van wat we hebben gemaakt.
Na met wat tussenpozen heerlijk gedouched te hebben (bij Ingrid was het water afwisselend ijskoud en dan weer warm; een soort ongewilde sauna dus) zijn we gaan eten bij een restaurant aan de overkant van de straat. We hadden het plan om het een feestelijk diner te maken met alles er op en eraan. De ober, Eric genaamd, hadden we verteld dat we 25 jaar geleden getrouwd zijn. Hij besloot ons toen ook maar bij onze voornaam te noemen ( die moesten we natuurlijk eerst wel vertellen; die van hem stond op zijn naambordje). Het voorgerecht was champignons in "garlic" (knoflook). Heerlijk en maar goed dat we allebei van knoflook houden. Daarna had Ingrid lamsvlees en Edward voor de verandering een steak. Die laatste was vrij scherp, maar wel heel goed gebakken. Er was nog een beetje ruimte over, dus hebben we ook maar een toetje genomen. Onze "vriend" Eric had daar wat feestelijks van gemaakt door kaarsjes in het gebak te steken. We waren al de laatste gasten, dus na het gebak zijn we maar naar onze Quality Inn gegaan en hebben daar koffie en thee genomen.

Al met al een geweldige trouwdag, met eerst sneeuw en later een wandeling met warm weer. Morgen gaan we naar een viewpoint kijken en nog een andere wandeling doen. Daarna gaan we naar Las Vegas. Ingrid is al druk aan het zoeken naar een luxe en betaalbaar hotel. Ze denkt zelf aan Hilton. Het schijnt dat de hotels daar helemaal niet zo duur zijn. Waarschijnlijk is dat omdat het geld met name in de casino's wordt verdiend. We gaan het zien. Tot morgen.