Onderweg van Los Angeles naar Grand Canyon. Eerste stop bij Kingman

Vanmorgen lekker uitgeslapen en daarna de koffers gepakt voor het volgende deel van onze vakantie. Ingrid verheugt zich enorm op de natuurparken hier en ons eerste doel is de Grand Canyon. Het is een verademing om vanuit de drukte van van Los Angeles, eindelijk de cruise control te kunnen gebruiken. Nadat de Tomtom een paar keer over een korte afstand de instructies gaf stond er opeens 319 miles (ongeveer 500 kilometer) als volgende afslag. Dat was even wennen. Vrijwel iedereen rijdt hier op de cruise control en soms gaat er eentje net iets harder of zachter dan een ander. Het is best wel opletten hier, want je komt regelmatig zo'n stoere politieauto tegen. We zijn ook door meerderen gewaarschuwd dat we niet te hard mogen rijden (bedankt Gerard). Vooral Ingrid let daar goed op, (als ik rijd), alhoewel ik haar ook heb kunnen betrappen op een paar miles te hard rijden. Ach, het is ook wel lekker relaxed rijden en zo kan je nog eens wat van de omgeving zien. Het zijn enorm uitgestrekte dorre vlaktes, met daarachter mooie bergen. We hebben vlakbij Los Angeles zelfs sneeuw op de bergen gezien.

Eigenlijk valt er bij zo'n dag rijden niet veel te vertellen. Het is meer een dag om de afstand te overbruggen. Om een uur of 7 kwamen we in Kingman aan. Ingrid zag voor het eerst een bord met Tourist Information staan en daar wilde ze graag naartoe. Het eerste plan was om naar de plaats Williams te rijden, maar dat zou nog zeker een uur duren. De route 66 loopt door Kingman heen en er is hier ook een route 66 museum. Daar gaan we morgen even kijken en daarna een stukje van de route 66 rijden.

In Kingman vonden we een leuk motel, Quality Inn genaamd. De kamers zijn prima (we hebben er trouwens maar eentje nodig). Morgen hebben we hier ook meteen ontbijt, dus dat is wel zo makkelijk. We denken soms wel met heimwee terug aan onze camper.
"s Avonds hebben we in een nabij gelegen steakhouse gegeten. Als we daar een cijfer voor zouden moeten geven zou het een mager zesje zijn en het lokale bier (dat moet je toch geprobeerd hebben) was echt niet lekker. Gelukkig stonden er nog een paar blikjes Budweiser in de kamer in de koelkast.
De behulpzame bedienster had vooral geholpen om alvast de fooi op de rekening te zetten. Ze vroeg wel of alles ok was en dat had ik eigenlijk iets te vlug geantwoord met een ja. Ingrid is wat meer belezen hoe alles reilt en zeilt in Amerika en die wist dus ook al dat de bediening de fooi op de rekening zet. Maar deze troela had 20% toegevoegd en ze had dus 10 dollar ingevuld. We hebben dat maar zo gelaten, maar hebben haar wel gevraagd hoe dat precies gaat in Amerika. Toen ze in de gaten had dat we het wel betaalden, gaf ze daar wel vriendelijk antwoord op. Het schijnt dat de bediening niet ruim wordt betaald in Amerika en dat de fooi een groot bestanddeel is van hun inkomen. Daar moeten we dus maar op voorbereid zijn, alhoewel 20% wel aan de hoge kant is.
Bij terugkomst in de kamer bleek Linda online te zijn. Die was net vanuit Panama aangekomen in Costa Rica en zat lekker in een schommelstoel (zo'n hangende) in het hostel. Heel bijzonder dat we zo contact kunnen hebben, maar wel heel prettig. Ze heeft ook een geweldige tijd. Maf dat wij nu in Amerika zijn en dat Linda hier op het moment helemaal niet is. Ze heeft ons verzekerd dat ze op tijd in San Francisco gaat zijn, als wij daar aankomen. Dat zal wel moeten, want ze moet eerst nog een paar tentamens maken.