Eindelijk toch de Antelope Canyon

Zoals gezegd stormde het gisteren heel hard en dat bleef de hele nacht aanhouden. Maar toen we vanmorgen de moteldeur openden, stonden we toch versteld. Het was dikke vlokken aan het sneeuwen! Onze auto was helemaal wit.

Eerst lekker ontbeten. Er was beloofd dat er dit keer en eieren en pancakes zouden zijn. We konden tot 10 uur ontbijten en we kwamen er mooi op tijd, namelijk half 10. De indiaanse vrouw, die het ontbijt verzorgde, was een apparaat aan het schoonmaken en toen Edward om pancakes vroeg zei ze dat dat niet meer kon. Hadden we maar eerder moeten komen zei ze. Verder was het prima, maar we vonden het niet netjes dat ze zo onsympathiek deed. Het is toch opvallend dat met name de indiaanse vrouwen wat nors doen, niet hartelijk, alsof ze niet zo gesteld zijn op bezoekers. 
We vertrokken rond een uur of elf en reden over een Scenic way richting westen, richting Page. Daar zijn we rechtsaf geslagen richting het Navajo National Monument.

Dat bleek een prachtig monument te zijn, waar we een film konden zien, hoe de indianen hier vroeger geleefd hebben. Het schijnt dat een stam (de Hopi indianen) hier vroeger 30 jaar geleefd te hebben en in een grot huisjes heeft gebouwd. Ze weten de exacte reden niet, maar na 30 jaar zijn ze meer zuidelijk getrokken. Daarna is het gebied ingenomen door de Navajo indianen. De huisjes die de Hopi indianen hebben gebouwd zijn heel goed zichtbaar en de film vertelde veel bijzonderheden hoe ze er hebben geleefd. Na de film hebben we een wandeling gemaakt naar een mooi uitzichtpunt voor die grot. Het was wel erg koud en er stond een harde wind. Echt winters weer waarbij we op wintersport al gauw een restaurant zouden opzoeken om wat warms te gaan drinken.

Vervolgens  zijn we over een scenic road gereden naar Page. Dat was echt een prachtige weg, waarbij we diverse keren zijn gestopt om foto's te maken. Maf eigenlijk, maar mede omdat we deze reisblog doen en omdat we zulke leuke reacties krijgen van iedereen, is dat een extra stimulans om foto's te maken en voelt het ook alsof we jullie heel graag willen laten meedelen in al dat prachtigs wat we zien.

We dachten dat we al een hele mooi dag hadden meegemaakt, maar het mooiste moest nog komen. Bij een (indiaans) pompstation, met dit keer wel een vriendelijke indiaanse bediende, vond Edward een folder van de lower Antelope Canyon. Deze was een stuk goedkoper en ook wat korter dan de tocht met gids die we op internet hadden gevonden. De Antelope Canyon blijkt twee delen te hebben, een upper en een lower deel, waarbij je met de upper route met een auto naar de Canyon wordt gebracht. Bij de lower bleek het 10 minuten lopen te zijn naar de ingang van canyon. De ingang is eigenlijk een gat in de grond, waarbij je met een 5-tal steile trappen (van die lekkere doorzichtige) de canyon in daalt, in totaal een 15-20 meter. Vanaf het eerst punt was het al prachtig. Prachtige vormen van zandachtige rotsen. De mooie vormen zijn gevormd door het water. De hele canyon staat regelmatig onder water (de laatste keer oktober 2015) en de kracht van het water is dan zo hevig dat het hele trappenstelsel wat de gidsen hebben aangelegd, iedere twee jaar moet worden vervangen. De spleet waar we doorheen liepen is uitgesleten door de kracht van het water. Je weet echt niet wat je meemaakt, ieder punt is adembenemend. Eigenlijk zijn er niet genoeg woorden om uit te leggen wat voor een beleving we daar hadden, maar je kan aan het gezicht van Ingrid wel zien dat ze genoot. Hopelijk kunnen de foto's een beetje een beeld geven, maar het is lastig om de hoogteverschillen op een foto te zetten.

Het merendeel van de tocht liepen we onder rotsen door. We hebben enorm genoten en de gids gaf duidelijke uitleg hoe het ontstaan was etc. We hebben ruim een uur door de spleet gelopen en daarna kwamen we dichterbij het verzamelpunt weer boven. Alles was heel bijzonder en formidabel mooi. We maken wat mee op onze vakantie !
Daarna hebben we in Page een motel gezocht en gevonden. Dit keer is het Travelodge. 's Avonds gegeten bij een Chinees restaurant die zowel Chinees als Amerikaans eten op de kaart had staan. Het was simpel, maar niet duur. Het schijnt wel erg druk te zijn deze week, want bij een tweetal andere restaurants waar we eerst wilden eten bleek een wachttijd te zijn van minimaal een half uur (en dat gaan we mooi niet doen).