Death Valley

Vanmorgen zijn we rond half 10 vertrokken vanuit Las Vegas. Ons plan is om via Death Valley National Parc te rijden richting San Francisco. Dat is wel een behoorlijke omweg, maar ja, dit nationale park wilden we toch echt niet missen. Death Valley beslaat een enorm groot gebied; het gehele park is 13.518 km2 groot. Dat gaan we natuurlijk niet allemaal zien. Gelet op de grootte hebben we eerst goed bekeken waar we erin wilden gaan (aan de Oostkant) en waar eruit en welke route we dan moesten hebben richting San Francisco. We kwamen rond 12 uur aan bij de ingang aan de Oostkust en zijn eerst een weg links ingeslagen naar "Dantes View", een uitzichtpunt op zo'n 13 mile rijden.

We kwamen uiteindelijk op een heel hoog punt uit en konden daar ook nog verder lopend omhoog klimmen en hadden van daaruit een prachtig uitzicht. Met name op het laagste gedeelte van het park, Badwater genaamd, Dit staat ook bekend als het laatste gebied van Noord-Amerika; het ligt 85,5 m onder de zeespiegel. De plaats zelf bestaat uit een kleine poel ontstaan uit een bron vlak naast de weg. De grote hoeveelheid zout uit het omliggende bekken zorgt er echter voor dat het water in de poel niet drinkbaar is, vandaar de naam "Badwater". Je ziet het zout als een enorm grote vlek onderaan in de vallei liggen. Heel mooi om te zien en ook goed dat we dat gedaan hadden, want later bleek dat de weg naar Badwater was afgesloten en op deze manier hebben we het prima kunnen bekijken. Daarna zijn we een andere weg ingegaan, waarvan Ingrid in het krantje van het park had gelezen dat dit een weg was met prachtige uitzichten. Na zo'n mile of 7 kwamen we bij de afslag naar Artist Drive. Dit was een hele leuke weg van 9 mile lang, met allemaal bochten en dips, zoals dat heette. Dat betekende dat je soms in één keer een hele duik naar beneden maakte met de weg en dan weer omhoog, dan weer links en rechts. Ingrid reed, omdat Edward graag wilde kijken en foto's wilden maken. Het was leuk rijden daar, net alsof je zelf door een wedstrijd-parcours reed. Tegelijkertijd ook vaak gestopt omdat er prachtige uitzichten waren; de rotsen hadden vele kleuren: geel, bruin, rood, zelfs groen en paars. Deze kleurige rotsen zijn ontstaan door heftige vulkanische uitbarstingen die in Death Valley hebben plaatsgehad. We zijn ook bij een uitkijkpunt geweest, genaamd Artist's Palette; die naam was erg passend want wat je daar zag leek inderdaad op een schilderspalet. Zie de foto's.

Vervolgens nog naar het visitorscentrum en toen via een lange weg, eerst noordelijk en later westelijk, richting uitgang van het park. We kwamen nog de zandduinen tegen, erg mooi en min of meer iets wat je verwacht van een woestijngebied. Het was echter niet alleen woestijnachtig dus, maar ook met bergen, zoutvlakten, kleurige rotsen en dan weer heel veel vlakten met alleen maar een soort bossage als beplanting en verder keitjes. Heel afwisselend en we hadden er nog vele meer tijd in kunnen doorbrengen, maar het was al een uur of 4 en we wilden toch nog wel wat kilometers maken om morgen niet nog 8 uur naar San Francisco te hoeven rijden. Daarbij komt, dat als je eenmaal het park uitrijdt, het ook nog wel lang duurt voordat je bij een stad komt met motels e.d. Dus we gingen op pad. Het is vandaag, zoals was voorspeld, wat bewolkt en de temperatuur was een stuk lager, in Las Vegas al. Ook was er sterke wind voorspeld. Van dat laatste hebben we niet veel gemerkt, maar wel dat het onderweg een stuk koeler was. Echter, in Death Valley, waar het zomers enorm heet kan zijn, was het vandaag heerlijk. Toch al gauw liep de temperatuur weer op naar zo'n 75 graden Fahrenheit  (circa 24 graden Celsius). Maar toen we het park uitreden werd het langzaam maar zeker weer steeds frisser en daarbij kwam dat het ook begon te regenen. We moesten een hele lange weg afrijden, waar bijna niemand reed, middenin een soort verlaten woestijngebied. Er was zelfs een gedeelte niet geasfalteerd en we reden op onverharde weg door. Vervolgens nog een heel stuk door de bergen, wel mooi, maar je moet er niet aan denken dat je dan met autopech aan de kant zou komen te staan, bijvoorbeeld. Zo'n uitgestrekt, eenzaam gebied, waar wij bijna alleen doorheen reden. Wel een beetje wat we bij zo'n woestijngebied hadden verwacht overigens. Vervolgens kwamen we op een route waar Edward ineens behoorlijk op de rem moest staan.

Wat bleek, er was in dat gebied veel regen gevallen en dat was te zien aan de omgeving (bomen, daken enz.) Het had het er ook behoorlijk gestormd. Met als gevolg dat de weg op verschillende plekken was overstroomd; er lagen enorme plassen met water/modder op de weg. Soms ook grote stenen die door het water op de weg waren gesleept. Het werd dus best een spannende reis; regelmatig moesten we met onze Dodge Dart, een gewone middenklasse auto, toeren uithalen die een 4-wheel drive terreinwagen niet had misstaan. Maar de auto hield zich goed en we kwamen na veel hindernissen op een wat normalere weg. Toen hebben we even zitten zoeken, welke weg we zouden nemen, want de Tom Tom gaf een weg aan die ook als waarschuwing aan de kant had staan dat er sprake was van "flood". Uiteindelijk zijn we via Ridgedge op een betere weg gekomen en toen was het nog 111 km naar Bakersfield. Het werd inmiddels donker en er was veel regen en slecht zicht op de weg, want in Amerika zijn de snelwegen niet verlicht. Edward heeft goed en zeker doorgereden en we kwamen rond half negen aan in Bakersfield. Daar konden we een kamer vinden in een Quality Inn en hebben we gelijk gegeten bij een Chinees Restaurant hier in de buurt. Edward helemaal blij. Morgen op weg naar Linda. Nu lekker bijkomen.