Bryce Canyon in de sneeuw met zon, in één woord prachtig!

Vanmorgen rond half tien vertrokken we uit Kanab om richting Noorden, bestemming Bryce Canyon te vertrekken. Het had vannacht gevroren en toen we buiten kwamen, was het van dat echte wintersportweer. Zonnig, blauwe lucht en koud, heerlijk. We hadden gisteren een hotel kunnen bespreken, dat al een paar dagen niet beschikbaar was, maar opeens plek bleek te hebben en dat vlakbij de ingang van Bryce Canyon ligt en hoge ranking heeft qua reviews. We reserveren niet altijd een motel, meestal gaan we gewoon op de bonnefooi. Maar nu wilden we wel graag én een lekker hotel én vlakbij Bryce Canyon en waarschijnlijk door een annulering kregen wij het voor elkaar. Dus lekker vooruitzicht. We hebben daar twee nachten geboekt.

We reden dus richting Bryce, maar na zo'n 5 mile schoot Edward rechtsaf, omdat hij dacht dat daar een mooie canyon was en hij wilde dat graag zien. Dat was daar ook, maar er was ook een domestic animal sanctuary. We gingen even kijken en het bleek het bezoekerscentrum te zijn van het grootste dierenasiel van Amerika, Best Friends genaamd. We werden uitgenodigd om mee te gaan met een gratis tour door het landgoed om het dierenasiel te bekijken. Het landgoed was 3700 acres groot, lag op een berg, tussen prachtige landschappen en in de canyon van Kanab dus. We konden mee met de tour van 10.30 uur en reden met een bus door het landschap en zagen een heel uitgebreid asiel met allerlei afdelingen, honden, katten, konijnen/cavia's, paarden, vogels, ezels en wildlife. Ze hadden 400 mensen in dienst en 5 full time dierenartsen. En werkten ook veel vrijwilligers. De funding van het park was hoofdzakelijk afhankelijk van donaties. Je keek je ogen uit, die dieren hadden het erg luxe. We zeiden tegen elkaar dat het wellicht beter was als ze niet zouden worden geadopteerd, omdat ze dan in het asiel mochten blijven. Er waren gedragstrainingen, aparte gebouwen voor zieke dieren, speciale verblijven voor pups, een uitgebreide begraafplaats, trainingen voor vrijwilligers, cabins die konden worden afgehuurd voor bezoekers,  enz. Je kon het zo gek niet bedenken. Rond 12.00 uur vervolgden we onze weg weer en zijn we via een prachtige Scenic weg naar Bryce Canyon gereden. We genoten van de uitzichten, zeker omdat het steeds kouder werd en er sneeuw op de grond en omliggende bergen lag. Erg mooi om te zien. We reden ook door mooie tunnels. We zijn niet zeker of dit natuurlijke poorten waren of dat ze in de rotsen waren uitgehakt.

Rond 14.30 uur waren we bij ons hotel en konden we gelijk inchecken. We hebben nu een heerlijke kamer en uitzicht op een meer. We hebben even lekker op onze kamer onze spullen ingeruimd en gingen ronden 15.30 uur naar Bryce Canyon. Na een bezoek aan het visitors center besloten we vandaag de tour van 27 mile (heen en terug) langs de hele canyon te maken en alle uitzichtpunten te bekijken. Nou, het was werkelijk adembenemend. We kunnen het bijna niet meer aan, zoveel moois zien we. Bryce Canyon was vandaag in een woord prachtig. Door erosie is in de loop van miljoenen jaren een landschap ontstaan van grillige rotspieken, "Hoodoos" genaamd, die ontstaan zijn uit een muur van rosten (wall) en daarnaast zie je ook zgn. "Windows",  dat zijn muren met gaten erin die in de loop ter tijd door erosie veranderen in "Hoodoos". Er lag sneeuw op de diverse rotsenpunten, de lucht was blauw, er stond een koude wind, maar wat was het mooi.

We hadden in het hotel al alle laagjes kleding die we mee hadden aangedaan, thermo-leggings en -shirts, broeken, truien, vesten en ten slotte onze regenjassen, die ook als windjassen dienst doen (en Ingrid nog haar kleine, gele handschoentjes uit Tokyo). We hebben immers geen winterjassen mee. Al rijdende, gingen we steeds hoger en bij elk uitkijktpunt zijn we gestopt en wat was het mooi! De foto's spreken voor zich denk ik.

Helemaal bovenaan hebben we een track gelopen van ruim een uur. We liepen in de sneeuw (want daar boven vroor het ook nog) in de zon en genoten. Wat was dat leuk. Vooral omdat we daar bijna helemaal alleen liepen en het landschap en tijdstip (zo rond 18.30 uur) en de zon een sprookjesachtig effect gaven.
Daarna zijn we nog naar het punt gereden waar de zon onderging. Velen stonden al weer met camera's klaar en wij hebben ook genoten van de uitzichten, van de schaduw op de rotsen en nog de zon die steeds verder verschoof.

Maar we hadden het ook koud en wilden naar ons tijdelijke huis. Bij het hotel gekomen, een soort resort zeg maar, met zwembad en winkels en 700 kamers (mega dus), hebben we gelijk gegeten. Edwad heeft genoten van het diner-buffet en ik had heerlijke champignon-ravioli. Linda is gelukkig weer goed aangekomen in San Francisco en wij gaan onze fotos uploaden. Het was wederom een geweldige dag.